نامه هایی به حریرا-نامه دوم

حریرا

می خواهم با تو از درد سخن بگویم و زمان زیادی طول کشید، تا به قداست درد پی ببرم(حتی درد جسمانی) و فهم شود انسان هایی

که درد می کشند و رنج می برند از بقیه جلوترند و می شناسم کسی را که بیماری اش را دوست داشت به خاطر درد کشیدن

و می گفت این درد مرا درمان کرده است و این درد وجودم را خالص کرده و من با آن دمخورم. او می گفت که هر گاه درد می کشد

خدا به ملاقاتش می آید و چه زیباست حریرا که خداوند به ملاقات بنده اش بیاید، چه حس خالص و نابی است و چقدر انسان

را به اوج می برد.

به گمانم خداوند از همه صفات، ابتدا درد را آفریده است، چه اینکه انسان، نخستین بار با درد آفریده می شود، با درد انسانی دیگر.

درد، واژه مقدسی است و صله ای که به انسان می دهد تطهیر است...

و زیستن با درد همراه است و مقدس ترین درد، درد انسان است برای انسانی دیگر.

نمیدانم چرا ولی همیشه واژه درد را به همراه نام مادر معنا دانسته ام....