تو نمی دانی دلم تنگ شده یعنی چه
بر سرت در سر من جنگ شده یعنی چه
دو قدم از بَرِ من دور شوی می سوزم
تونمی دانی که این فاصله فرسنگ شده یعنی چه
در سکوت تو و این رابطه ی دیرینه
برق چشمان تو آهنگ شده یعنی چه؟
بس عجیب است حذر از دلخواهی
گونه ی گل زده و رنگ شده یعنی چه؟
مریم مختاری
یادم میاد یکی از روز های اولی که اومدم دانشگاه، چون تا بعد از ظهر هم کلاس داشتم همراه دوستم که غذا رزرو کرده بود رفتیم سلف دانشگاه... اما ما دقیقا نمیدونستم که سلف مرکزی کجاست و برای همین هم از یکی از رهگذرای عبوری از جلو دانشکده مون پرسیدیم، اونم با این سوال ما یه نگاهی بهمون کرد و انگشت سبابه اش به جلو رو مون اشاره کرد و گفت اینه دیگه!
ما هم تشکر گویان و خانوم ببخشید و این حرفا ازش خداحافظی کردیم و معصومانه به سمت سلف رفتیم. از پله های طویل که گویا مربوط به سلف بود بالا می رفتیم و با سوال خودمون از اون خانومه و واکنشش سوژه می ساختیم و میخندیدیم که یهو یک چیز خیلی خیلی مهمی برامون روشن شد...
به پاگرد دوم پله ها که رسیدیم گفتیم چرا هیچ دختری از این پله ها نه بالا میره نه پایین میاد؟! در همین لحظه یکی از برادران دانشجو گفت ببخشید کجا میرید؟ اینجا سلف برادرانه ها!!!
همون لحظه انگار یک سطل رنگ رو سرمون ریخته باشن. به عمق خرابکاریمون پی بردیم!! بدون هیچ حرفی سر خودمونو به سمت پایین پله ها چرخوندیم و جوری از پله ها پایین اومدیم که انگار یک نوع سم رو پله ها ریخته باشن که به کفش نفوذ میکنه و به قول معروف الفرار...
از اون روز به بعد هر کسی که ازم آدرس سلف میپرسه با در نظر گرفتن جنسیتش بهش آدرس میدم:/
شد آنکه اهل نظر بر کناره می رفتند هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش
و تو تنها زمانی خواهی توانست موسیقی موزون زیستن را بشنوی که لب هایت خاموش و ذهنت آرام باشد.
لب فرو بند و آنگاه که خود را در سخن گفتن و یا خاموشی مختار دیدی، سکوت را بر گزین.
خاموشی حریرا !! میخواهم با تو از آن سخن بگویم.
پس هرگاه به ناچار لب به سخن گشودی ، زیبا سخن بگو.
بدان که بی شک آنچه را که بر زبان می آوری ، روزی خواهی شنید؛ کائنات تمامی آنچه ما می گوییم در خود نگاه خواهد داشت.
